acebook Twitter umblr

Benzer içerikler

Narsist biri değilim, paranoyak hiç değilim ama soğuk bir tarafım vardır. Buzdolabı hallerimi seviyorum diye değil, sevdirdikleri için med cezir ruh halimle dolaşmaktayım. Şimdilik bizzat var olduğum bu hayat oyununda öğrendiğim en değerli şey “inançsız insan çölde kaktüsle de kavga eder!” – Emre ONBEY #Kuaza Çaysız sona eren bir gecenin demliğine tüküreyim…
– Dünyası paramparça olmuş insanlar, fazla soru sormazlar! -Zaten herşeyin cevabını fazlasıyla almışlardır..
İnsan yaralarını sarmak için aşık olmaz. Zaten yarasız emek olmaz, emeksiz aşk, aşksız kalp... bir bakmışsın yaralanmışsın, emek verip aşık olmuşsun. Kalp mi o zaten yaşamın ta kendisi, inan o atmadan hiç olmaz.
Her zaman savunduğum bir felsefedir: "Geçmişin yanlışlarını, hüzünlerini çöpe atmazsan eğer geleceğin umutsuz olur. Yanmaktan cehennemden beter olursun!"
Gölgeler büyük değildir, büyüklük bedenin enine boyuna oranı ise hiç değildir! Büyüklük zor zamanda iyimser olabilmekte, sabredebilmekte saklıdır. Karşına çıkan her insanın aslında yaşantına girmesinde bir sebebe dayalı olduğunu bilip, düşmanın dahi olabilecek biri olsa bile ona sahip çıkabilecek kadar hayatı anlamlı yaşayabilmektedir…Sanmaki isyanın seni doğru yola götürür, o ancak seni diri diri öldürür! Sen bir fırtınaya tutun ve gölgeni sevgiyle doldur-elbet bir karınca dahi bile olsa sana sığınmışsa-kendinle olan savaşı kazanmışsın demektir!.. “Cennet” içinde saklı sakın örtme onu nefsinle!
Elimde bir kadeh, ayık ama huzursuz geçirdiğim onca seneye inat kendime içiyorum…ve biliyorum ki nerede tüketilirse gençlik orada mutlaka bir aitlik vardır-ben o aitliğe içiyorum! nasıl ki dört duvarla birlikte yalnızlığımı da kapamışsam içine, yalnızlığın ben ile geçirdiği o kaybolan yıllara içiyorum…içtikçe ayılıyorum ve ayıldıkça kaderime biraz daha yaslanıp kendim oluyorum ve biraz daha kaybediyorum/ çünkü doğam buna müsait! çok üşüyorum baba…
Kaybettiğini sandığın her gün, öyle sanıldığı gibi yeni sayfalar açmaz sana. Sadece sayfaların içindeki küçük ayrıntıların ne denli değerli olduğunu hatırlatır. Ki hayat denen salıncak çoğu kez ince bir ipe bağlıdır. Çünkü hayat incelik ister, küçük şeylerin içinde gerçek hazine saklar… Sırf sen bul diye gerçek manayı, önemsiz şeyleri kopartır senden ama insansın ya kaybettiğini sanırsın-kazandığın halde!
Kaldırım kenarı hikayeler okutturdular hep bize, okumayı seven bir millet değiliz oysa neden yaptılarsa bunu…..
İnsanların benle ilgili dertleri olmalı yoksa bu kadar ikiyüzlülüklerinin içine karekterlerini, onurlarını, sevgilerini koyup süsleme yapmazlardı. Ben kanarım arkadaş, yalanına da, doğruna da, yeter ki sen kandırmak iste başım üstüne… Ama samimiyetsiz yalana külah üreten bir işletmem, çıkarcı sevgine her zaman yetecek kadar nah’ım hazırdır. Boşuna dertlenme benimle, dermanım seni mutlu edecek kadarken düşman kazanma. İnsanlığını bir yalana dolana bulaştırıp gelmişini geçmişini tatmin ettirme!
Bir sırra mazhar olmak istemiştim. Altı-üstü bir hayattı benimkisi de, kimseden farklı ya da özel yaratılmadım! Asla bir kalbi kırmayı planlamadım, saatlerce bu duruma yine ben üzüldüm. Gün geldi kahrettim, kendime verdim tüm cezaları, en çok kendimi haksız gördüm ve hiç torpil geçmedim kendi hayallerime bile… Şimdi birşeyleri ifade etmek zor ama boşver demek gelmiyor içimden; lütfen artık beni sollama huzur-gel beraber gidelim buralardan-herşeye inat güzelliğe yürüyelim kol kola, yürek yüreğe!
Bu dünya bir pencere, açabildiğiniz-nefes alabildiğiniz kadarsınız ancak. Dertlerinizi güneşe çevirebildiğiniz kadarıyla aydınlatabilirsiniz; karanlık duygularınız size yıldızlar kadar uzak değil bir mum yakın ortalık şenlensin…
Bazen hayatı seyre dalarım, bulutların güzelliğine doyamayan kuşlara mı kızmalıyım bilmiyorum ama kuşlar diyorum, onlar asla sıradan olamazlar. Nasıl bir adamım, hayal etmeyince pek işe yaramıyorum galiba… oysa çocukluğum ne kadar da güzel geçmişti-baksana o yılları düşünmek bile, şimdiki birçok şeyden daha çok mutlu ediyor adamı. Adam demişken, çocukluğunu yitirmişe “adam” demem ben!
Bulutla alakası yok düşlerimin, yani renginin beyaz, gri yada siyah olmasının… Hayatıma kattıklarını hiç önemsemiyorum. İçime dokunan, dokunurken içtenliğime sebep olan yaşadıklarımın taklitini bulutlarda buluyorum. İşte o zaman renginden öte ne olursa olsun, bulutta olsa içtenlik bir başka hayatta!
Susuyorum artık, yaralı bir güvercin gibi sonumu bekliyorum sadece. Bu yüzyılda herşey dışarıdan yaşanıyor ve o kadar basit, merak uyandırmadan, hiç heyecan yaratmadan…
Bazen kütüphanendeki kitaplara bakarsın hangisini okusam diye değil, ne zaman ne şekilde nasıl alındığını düşünerek geçmişi yad edersin… Benim kitaplarımın her birinin bir hikayesi vardır ve ne zaman hayata yenilsem o hikayelerle tutunurum tekrardan, çünkü onlar benim karşılıksız sevgililerim.
İnsanlar sövdüklerinden kaçıyorlar, sövüldüklerinden bihaberler oysa. Hep bir kaçış, hep bir can yakma hali; oysa biz en büyük küfrü en sevdiklerimizle işlerken, kaldırmadık mı orta parmaklarımızı hayata?
Anlaşılmaz biri oldum gitti. Zararı yok, zarardan dönmeyede hiç lüzum yok! Zaten onların beni anlamaya pek niyetleri yok!..
“Toslamis bir hayatın gökkuşağı aktörüyüm. Ne senaryom renkli, ne de rolüm afilli…”
Acemi bir oltayım ben hep sana takılan. Ki koca denizde sana takılıyorsam vardır elbette sebebi… Ekmeği aynı fırından alıyorum ne kadar kandırılsam da, hep aynı işe gidiyorum ne kadar az kazansam da, çünkü benim alışkanlıklarım var, değişemiyorum. Bilsem mahallemize yeni fırın açılacağını, bulsam rahat bir iş, hiç değişmez miyim sanıyorsun. Ama ne yapalım kaderim bu benim, hep sana takılmak zorundayım, bunun sebebini ne sen sor ne de ben cevaplayayım. En iyisimi birbirimizi koşulsuz sevelim! Şimdi hala acemi diyorsan bana, şaşarım. Onca yıl seni sevdiğim için usta değilsem hala, ya bu hayat gitgide tuhaflaşıyor, ya da sevmeler hala günlük mutluluklarda yaşanıyor… Şimdi dönelim en başa, yeniden doğalım, daha bir hırsla, az hatayla sarılalım hayata. Evet, hayatımda çok şey değişir belki ama bir sana takılmadan durmaz yüreğim. Çünkü sen hatam değil, varlığıma sebepsin! Çünkü sen bana mevlamın en güzel hediyesisin!
Zaman bile yetmiyor dertlerimize ikiye üçe katlamaya… Sebepsiz ama kafiyeli bir karanlığın orta yerinde bir mum yakıyoruz, sonra gel keyfimlere, ah’lara vah’lara, hiç doğmayacak güneşe ninniler söyleyip uyutuyoruz hayatımızdaki yıldızları ve sonra dönüp ay’a “seni kim astı oraya” deyip, idamını geciktiriyoruz umutlarımızın! Ben hiçkimseyi görmedim ki kendi mumunu diğerininkinin üzerine koyup karanlıkları korkutacak kadar dertlenmesin!

Emre onbey , Emre , onbey , onbey sözleri