"Zaman bile yetmiyor dertlerimize ikiye üçe katlamaya… Sebepsiz ama kafiyeli bir karanlığın orta yerinde bir mum yakıyoruz, sonra gel keyfimlere, ah’lara vah’lara, hiç doğmayacak güneşe ninniler söyleyip uyutuyoruz hayatımızdaki yıldızları ve sonra dönüp ay’a “seni kim astı oraya” deyip, idamını geciktiriyoruz umutlarımızın! Ben hiçkimseyi görmedim ki kendi mumunu diğerininkinin üzerine koyup karanlıkları korkutacak kadar dertlenmesin! "